زير سايبون چشمات

تو شبستون نگاهت

يه جايي گوشه ي اشكات

مچ عشقتو ميگيرم!

بين پاييزو زمستون

انتظارو نم بارون

ميون نامهربوني 

تا بخواي برات ميميرم!

هنوز اون روز فراموشم نميشه

كه با دست قشنگت روي شيشه

كشيدي عكس قلبي و نوشتي:

واسه امروزو فردا و هميشه...

با تو بودن هميشه پر معناست

بي تو روحم گرفته و تنهاست

با تو يك كاسه اب،يك درياست

بي تو دردم به وسعت صحراست

من اميدي را در خود باور ساخته ام

تاروپودش را با عشق تو پرداخته ام

مثل تابيدن مهري در دل

مثل جوشيدن شعري از جان

مثل باليدن عطري در گل

جريان خواهم يافت

راه خواهم رفت باز از ريشه و برگ

باز از بود به هست،باز از خاموشي به فرياد

قلم بتراشم از هر استخوانم

مركب گيرم از خون رگانم

بگيرم كاغذي از پرده ي دل

نويسم برتو اي مهربانم

حيف از ان لبخند هايي كه در عطر باد مي پيچيد و مي پيچيد و

به گوش ماه مي رسيد.

و انگاه لبخند ماه،زمين را عاشقانه نقاشي مي كرد.

چشمانت را بگشا،من را مي بيني

من با تو ام،همه جا و در همه حال.

اين لحظات تو اند كه بي من سپري مي شوند و اما من...

حيف،حيف از ان لبخند ها...

شكستم من،شكستم در نگاهت

فداي ان دو چشمان سياهت

به پاكي و صفاي هر صداقت

نگويم من،نگويم ان گناهت!

كنارم بنشين،مهربان من!

مي دانم كه خداوند مي خواهد

و خورشيد مي تابد

مي دانم كه چشمهايت،روشنايي را مي خواند

و در دلت،نسيم عشق مي ماند.

كنارم بنشين،مهربان من!

تو كه زيبا بودي

پس چه شد؟

تو كه مرحم بودي

تو كه همدم بودي

پس چه شد؟

تو مگر ان نبودي كه ميخواندي

ميخواندي از ديار يار

ميگفتي از دل عشاق

مي ديدي با چشم ذاق

مي پريدي با ري سبكبال

پس چه شد؟

تو كه اينگونه نبودي

تو كه از هر دمت انسان 

ميرفت تا عرج اسمان

مي رسيد بر سر ايمان

مي شد هم قدم يار

پس چه شد؟

چند ساعت گذشته ست،نيامدي چرا؟

نيمكت خالي از برگهاي زرد،پر شده ست

و چشمانم در جستجوي تو از اندوه،تر شده ست

مدتي ست كه نديده ام ترا

دير كردي دلبرا

تكرار مي كنم ترا

تكرار تو به هر نفس،براي دل بهانه است

تكرار كن تو مرا

اهنگ من به هر نفس،براي تو بهانه است

اي دل از چه مي نالي

از كه مي خواني

با چه ميماني

اي دل ديگر چيست؟

باز كه بساط اه و ناله در راه است

در افسوس چه هستي؟

در افسوس او؟

...

عاشقان بسيارند

اما...

عاشقان بسيارند اما نمي مانند

اسمان برفي ست

اما كه داند اين برف نيست!

ابريست

از سراي وجودش

پاره ي فروغش

پس زين پس

اسمان ابريست

برفي نيست!

...

اين صداي پاي اوست

گريه اي افتاد در من بي امان

در ميان اشك ها پرسيدمش

خوش ترين لبخند چيست؟

شعله اي در چشم تاريكش شكفت

جوش خون در گونه اش 

اتش فشاند

گفت:لبخندي كه عشق سربلند

وقت مردن بر لب مردان نشاند

من زجا برخاستم

بو.س.يدمش

...

من ميروم از اين ديار

من ميروم با يك خيال

با خيال ارامش

با خيال اسايش

اسايش با او

اسايش در كنار او

...

در كنار او مي مانم

در كنار او مي دانم

مي دانم معني بهشت را

مي دانم معني عشق را

معني عشق را مي خوانم

معني عشق را مي دانم

مي دانم كه همه چيز رفتني ست

ميدانم كه همه چيز حقم نيست

حقم نيست اينجا بودن

حقم نيست اينجا بودن

اينجا بودن حقم نيست

اينجا بودن دردم نيست

...

دردم چيست؟

دردم اين بدبختي ست

دردم اين دردمندي ست

دردمند كيست؟

...

بادي كه گندم زارو عاشق كرد                     ماهي كه با بركه نميخوابه

ابري كه بارونو نبخشيده                         خورشيدي كه ديگه نمي تابه

با رفتنت دردام برگشتن                    وردي كه تركش كردي تنها نيست

اما يه چيز تازه فهميدم                               دنيا بدون عشق دنيا نيست

حال عجيبي دارم اين روزا                               ابري شدم نزديك بارونم

چندتا بهارو بر نميگردي                               چند ساله درگير زمستونم

اين زمستونم به ياد تو مي مونم                برفو بارونم به ياد تو ميمونم

هر چي ميتوني نيا و تلافي كن              من تا ميتونم به ياد تو ميمونم